کد مطلب:243927 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:115
تقیه و حقوق برادران
[281] 5 - و نیز فرموده است:
خدمت امام جواد علیه السلام عرض شد: همانا در همسایگی فلانی به (خانه یا املاك) قومی رخنه كرده شد (از آنها دزدی شد) لذا به او تهمت دزدی زده و گرفتند و پانصد تازیانه بر او زدند.
امام جواد علیه السلام فرمود: پانصد تازیانه، آسانتر است از صد میلیون تازیانه در آتش و او را بر توبه كردن تنبه و آگاهی دادند تا آن (گناهش) را محو كند.
عرض شد: ای فرزند رسول خدا! (درود خدا بر شما و دودمانتان باد.) داستان (گناه او) چیست؟
حضرت فرمود: همانا فلانی، بامداد همان روز كه به آن مصیبة گرفتار شد، حق برادری از برادران مؤمن خود را ضایع كرد و ناسزاگویی أبی فصیل، أبی دواهی، أبی شرور و أبی ملاهی را آشكار ساخت و تقیه را ترك نمود و سر و راز برادران و همگنان خود را پوشیده نداشت؛ پس (به طور طبیعی) برادران خود را نزد مخالفین متهم كرد و در معرض نفرین و دشنام و توهین آنان قرار داد كه دامنگیر خودش نیز شد؛ بنابراین آنان (مخالفین) بودند كه آن بلاء (تازیانه) را بر او هموار كردند و به او آن تهمت (دزدی) را زدند. (ولی) برادران او نزد او رفتند و او را از گناهش آگاه ساختند تا توبه كند و اشتباه خود را جبران نماید كه اگر چنین نكند، باید خود را به تحمل پانصد تازیانه و حبس در زندان تاریكی كه شب و روزش یكسان است، آماده سازد.
سپس فلانی به سوی برادر خود، روانه گردید و به ادای حق برادری كه در حقش كوتاهی كرده بود، پرداخت و هنوز به انجام نرسانده بود كه دزد، دستگیر و مال مسروقه از وی گرفته شد و او را رها كردند و تهمت زنندگان و بدگویان به عذر خواهی اش آمدند. [1] .
[ صفحه 207]
خدمت امام جواد علیه السلام عرض شد: همانا در همسایگی فلانی به (خانه یا املاك) قومی رخنه كرده شد (از آنها دزدی شد) لذا به او تهمت دزدی زده و گرفتند و پانصد تازیانه بر او زدند.
امام جواد علیه السلام فرمود: پانصد تازیانه، آسانتر است از صد میلیون تازیانه در آتش و او را بر توبه كردن تنبه و آگاهی دادند تا آن (گناهش) را محو كند.
عرض شد: ای فرزند رسول خدا! (درود خدا بر شما و دودمانتان باد.) داستان (گناه او) چیست؟
حضرت فرمود: همانا فلانی، بامداد همان روز كه به آن مصیبة گرفتار شد، حق برادری از برادران مؤمن خود را ضایع كرد و ناسزاگویی أبی فصیل، أبی دواهی، أبی شرور و أبی ملاهی را آشكار ساخت و تقیه را ترك نمود و سر و راز برادران و همگنان خود را پوشیده نداشت؛ پس (به طور طبیعی) برادران خود را نزد مخالفین متهم كرد و در معرض نفرین و دشنام و توهین آنان قرار داد كه دامنگیر خودش نیز شد؛ بنابراین آنان (مخالفین) بودند كه آن بلاء (تازیانه) را بر او هموار كردند و به او آن تهمت (دزدی) را زدند. (ولی) برادران او نزد او رفتند و او را از گناهش آگاه ساختند تا توبه كند و اشتباه خود را جبران نماید كه اگر چنین نكند، باید خود را به تحمل پانصد تازیانه و حبس در زندان تاریكی كه شب و روزش یكسان است، آماده سازد.
سپس فلانی به سوی برادر خود، روانه گردید و به ادای حق برادری كه در حقش كوتاهی كرده بود، پرداخت و هنوز به انجام نرسانده بود كه دزد، دستگیر و مال مسروقه از وی گرفته شد و او را رها كردند و تهمت زنندگان و بدگویان به عذر خواهی اش آمدند. [1] .
[ صفحه 207]
[1] همان: 324 ح 171.